Ίσως το καλύτερο κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ από 36ωρίτη (συνεπιβάτη...)

Και για ποιον λόγο ακριβώς να φάω τέτοια ταλαιπωρία; Τι πάει να πει ξεπερνάς τα όριά σου, δοκιμάζονται οι αντοχές σου; Αυτές είναι οι δύο πρώτες βασικές απορίες που έρχονται στο μυαλό μιας γυναίκας, ακούγοντας την επιχειρηματολογία των ανδρών συμμετεχόντων περί 36ώρου.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν το εξής: Αυτού του είδους τα επιχειρήματα και κίνητρα δεν περιλαμβάνονται στο γυναικείο ρεπερτόριο. Δεν υπάρχει γυναίκα που θα αναρωτηθεί ποια είναι τα όριά της και θα μπει οικειοθελώς στο τριπάκι να αποδείξει ότι μπορεί να τα ξεπεράσει. Αυτό είναι καθαρά ανδρικό σπορ. Και αφού βάλαμε τα πράγματα στη θέση τους πάμε στο κυρίως θέμα. Τι είναι αυτό που κάνει το 36ωρο τόσο σοβαρή υπόθεση και όσοι πάνε ξαναπάνε και ξαναπάνε; Τι σκατά κόλλημα είναι αυτό;

Δημοσιογραφική περιέργεια

Οκ τα προφανή τα κατανοούμε όλοι πιστεύω. Ελα όμως που όπως αποδείχθηκε δεν είναι εκεί το θέμα. Ξεκινάς ελαφρώς ψαρωμένος, τύπου «τώρα εγώ γιατί το κάνω αυτό; Θα τη βγάλω; Μήπως να έρθουν να με πάρουν οι εξωγήινοι;». Βοηθά φυσικά και ο «μύθος» που χει χτιστεί γύρω από το 36ωρο. Από ανδρικές περιγραφές. Δηλαδή καταγραφή τιτανοτεράστιας διαδρομής, ενδελεχής αναφορά στα πετραδάκια και τις λακούβες, άντε και κανά τοπίο ενδιάμεσα, η αλληλεγγύη μεταξύ των συνοδοιπόρων, ναι ναι καλά...ανδρικό ρεπερτόριο once more.  Στην εκκίνηση κοιτάς γύρω σου, ο κόσμος είναι άλλ'αντ'αλλα δε μπορείς να βρεις τι τους ενώνει αυτούς τους τύπους. Και ξέρεις ότι δεν είναι τα πετραδάκια κι οι λακούβες. Ασχέτως του τι λένε. Γυναίκες; Εντάξει προφανώς ελάχιστες. Ούτε και σε αυτές βρίσκεις την απάντηση.  Και ξεκινάς.

1η μέρα

Για την ακρίβεια πρώτο μισό της πρώτης μέρας. Εχεις αρχίσει ήδη και πονάς. Χμμμ αυτό δεν είναι καθόλου καλό. ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΟ. Στην πρώτη μεγάλη στάση, έχεις ήδη αφυδατωθεί -ας όψεται το λιοπύρι στον κάμπο- έχεις αρχίσει και ανακαλύπτεις διάφορους μυς στο σώμα σου κυρίως γιατί σε πονάνε και βγάζεις τις μπότες. Εκεί ανακαλύπτεις την ποικιλομορφία των συμμετεχόντων. Τόσο διαφορετικά είδη, τόσοι διαφορετικοί χαρακτήρες. Στο μόνο που τους έχεις δει να συμφωνούν μέχρι εκείνη τη στιγμή είναι ότι «έκανες την καλύτερη δουλειά που τις έβγαλες». Αυτοί όμως γιατί δε βγάζουν τις δικές τους; Απορία...


Στο δεύτερο μισό της πρώτης μέρας έχεις μπει πια στο κομμάτι της διαδρομής που ναι μεν δε λιώνεις από τη ζέστη, αλλά τι να το κάνεις τώρα που χεις γίνει ήδη σα σταφίδα πατημένη; Καθόλου δε σε παρηγορεί το γεγονός ότι έχεις μπροστά σου τουλάχιστον άλλες 5.30 ώρες διαδρομής. Είναι ήδη 4 και... Αναρωτιέσαι καβαλώντας τη μηχανή αν τη Δευτέρα θα υπάρχει η μέση σου, η πλάτη σου κι εκείνοι οι μυς που αγνοούσες την ύπαρξή τους. Επίσης βρωμάς. Βρωμάς και το ντους είναι 5,30 ώρες μακριά (στην καλύτερη των περιπτώσεων). Αλλά συνεχίζεις. Εκεί κάπου αρχίζει για σένα το 36ωρο. Δεν το πιάνεις το υπονοούμενο, χαμπάρι δεν έχεις πάρει. Βλέπεις είσαι πολύ απασχολημένος στο να αντέξεις τουλάχιστον σήμερα κι αύριο βλέπουμε. Οι 5,30 ώρες φυσικά δεν είναι ποτέ τόσες. Κάπου εκεί αρχίζεις να  υποψιάζεσαι  ότι το roadbook είναι γραμμένο στα σανκριστικά και για αυτό χάνονται όλοι. Με φρίκη ανακαλύπτεις ότι το προγραμματισμένο και τελευταίας τεχνολογίας gps ****α μάντολες σε βοηθάει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή με το μόνο που έχεις ασχοληθεί είναι να βρεις έναν τρόπο να κάθεσαι για να μην πονάς. Και πιθανότατα έχεις αρχίσει και βλαστημάς και στο βάθος περιμένεις τους εξωγήινους να σε σώσουν. Να σας πω ότι δεν ήρθαν ποτέ. Για να μην έχετε αγωνία. 

Ενδιάμεσα έχεις παρατηρήσει ότι σε κάθε στάση οι Αλλοι, αυτοί που δεν έχεις βγάλει άκρη τι τους ενώνει, αποκτούν και πάλι ένα κοινό σημείο. Σε κοιτούν εξεταστικά (σε καμία περίπτωση αδιάκριτα). Το βάζεις στην άκρη κι αυτό. Είπαμε έχεις τον πόνο σου εκείνη την ώρα. Τα στοιχεία θα τα δεις αργότερα. Οταν πια νυχτώνει δεν έχεις ούτε το τοπίο να απαλύνει τον πόνο σου. Το κάδρο κλείνει. Κρατήστε το αυτό...θα καταλάβετε αργότερα.

Η στιγμή που αντικρύζεις το ξενοδοχείο είναι λυτρωτική. Μόλις κατεβείς από το μηχανάκι το μυαλό σου είναι καμμένο, το στομάχι σου θέλει να πάει να τσακίσει ό,τι υπάρχει στο μπουφέ και το υπόλοιπο σώμα σου απλώς θέλει μπάνιο, ντους, κατάβρεγμα, ένα υδρομασάζ, ένα σιάτσου κάτι να σταματήσει να πονάει ρεπουστημου! Πράττεις τα δέοντα με το μπουφέ και το ντους (ο καθένας επιλέγει τη σειρά) και όταν ανεβαίνεις στο δωμάτιο ανακαλύπτεις ότι και δε μπορείς να κουνηθείς αλλά ούτε και να κοιμηθείς αμέσως.Και αναρωτιέσαι τι θα παίξει την επομένη. Με την πάρτη σου. Με τίποτα άλλο.

2η μέρα

Δεν ακούς το ξυπνητήρι. Εννοείται πως δεν το ακούς. Αλλά το ακούει ο άλλος. Και πρέπει να σηκωθείς και να παρατηρήσεις με τρομερό ενδιαφέρον το άγχος που έχουν όλοι. Να άλλο ένα κοινό σημείο. Ο καθένας με το άγχος του. Αλλά άπαντες τελούν υπό καθεστώς τεράστιους άγχους. Το πρωινό -εδώ να υποβάλλω ρησπέκτ στη διοργάνωση- έχει του αβραάμ και του ισαάκ τα καλά. Χωρίς καμία αιδώ σε συμβουλεύω να το σκίσεις. Ξεχνάμε τα αντριλίκια εγώ δεν τρώω πρωινό. ΤΡΩΣ. Γιατί ξέρεις ότι θα ξαναφάς ποιος ξέρει τι ώρα. Και μαζί σου δεν έχεις πια τίποτα. Αν είσαι άνθρωπος χωρίς αίσθηση του comme il faux όπως εγώ, τσακώνεις μερικά φρούτα, ψωμάκια κι ό,τι άλλο μπορείς και τα καβατζώνεις στο ψυγειάκι σου. 

Φεύγεις μαλλιοκούβαρα και πάλι το roadbook είναι στα σανσκριστικά. ΟΚ λες το χω με τις ξένες γλώσσες ας δοκιμάσω. Κι εκεί ανακαλύπτεις ότι μια χαρά ελληνικά είναι γραμμένο, αλλά οι οδηγοί είναι τόσο συγκεντρωμένοι στο δρόμο που ...εντάξει ας το παραδεχθούμε οι άνδρες στο multitasking είναι πανωλεθρία. Ωραία λες, τώρα κάτι κάνουμε. Εχεις μασήσει και το deponάκι σου (γιατί των φρονίμων τα παιδιά πριν πονέσουν χαπακώνονται) και η μέρα είναι καλή. Δεν το σκέφτεσαι εκείνη την ώρα ότι δεν είναι φυσιολογικό να νιώθεις έτσι. Κανονικά πρέπει να νιώθεις απελπισία για αυτό που σε περιμένει. Και θα είναι χειρότερο από το χθεσινό. Αλλά δε νιώθεις έτσι γιατί κάτι παίζει μέσα σου... πας να το σκεφτείς, αλλά εκεί σκάει η πρώτη διαδρομή με χώμα.


(η φωτό είναι υλικό αρχείου, αλλά κάπως έτσι ήταν)

Χο χο χο... χώμα! Δεν το έχεις ξανακάνει και δη για 7,7 χλμ. Εκεί καρφώνεσαι στη θέση σου, πιάνεσαι από τις λαβές και αναρωτιέσαι τι πρέπει να κάνεις. Αυτό που δεν ξέρει ο οδηγός είναι ότι μόνο εσύ έχεις αντίληψη που πατάει η πίσω ρόδα. Εκείνος κάνει τη δουλειά του κι εσύ είσαι στο mode Μην ενοχλείτε. Oμως η πίσω ρόδα δεν πατάει. Κι εκεί ενστικτωδώς την πρώτη φορά που νιώθεις ότι γλυστράει επικίνδυνα μεταφέρεις το βάρος σου στους μαρσπιέδες. Και δουλεύει. Και το ξανακάνεις. Και όταν τελειώνουν τα 7,7 χλμ φίλε είσαι Γαμώ, είσαι σούπερ γαμώ γιατί έχεις νιώσει το δρόμο. Και ο δρόμος το κατάλαβε και σε άφησε όρθιο. Οπότε κάνεις το πρώτο τσιγάρο της προκοπής. Και αρχίζεις και γουστάρεις.

Στα πρώτα στροφιλίκια το σώμα σου, όχι εσύ (εννοώ δεν είναι κάτι που το σκέφτεσαι), αποφασίζει ότι πρέπει να αλλάξει στάση. Το κάνει χωρίς να σε ρωτήσει και κάπου στην 37η στροφή (από τις 3,5 δισεκατομμύρια που χεις μπροστά σου) ανακαλύπτεις ότι δεν πονάς πουθενά και ότι αυτό είναι απείρως πιο βολικό από οτιδήποτε έχεις δοκιμάσει έως τώρα. Χμμμ λες, για κάτσε να ρωτήσω ...Ρωτάς «κάνω κάτι άλλο εδώ και μισό βουνό; Το χεις καταλάβει;». Κι εκεί ακούς το κολοσσιαίο «ναι έχεις εξαφανιστεί, δε σε καταλαβαίνω καθόλου ότι υπάρχεις, είναι σα να πηγαίνω μονοκάβαλος». ΤΙΛΕΣΤΩΡΑ;;; Αυτό ναι φίλε είναι ΕΙΔΗΣΗ, είναι συναίσθημα, είναι τόσα πολλά πράγματα και κυρίως είναι πολύ βολικότερο ταξίδι. 


Από κει και πέρα για πολλές ώρες κάνεις αυτήν την τιτανοτεράστια διαδρομή σε ότι βουνό υπάρχει στο γνωστό σύμπαν. Αλλά είναι βόλτα. Κι είναι ωραία βόλτα. Φυσικά κάποια στιγμή ακόμα και η νέα στάση νικιέται από την κούραση. Συνήθως γίνεται σε κάποια βουνοκορφή με το επόμενο σημείο πολιτισμού να βρίσκεται τουλάχιστον 1,5 ώρα δρόμο μακριά. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό αγαπημένε αναγνώστη σημαίνει ότι δεν έχεις την εναλλακτική να καταρρεύσεις. Ακόμα κι αν το κάνεις, θα πρέπει να ανέβεις στο μηχανάκι. Για να εγκαταλείψεις θες 1,5 ώρα δρόμο. Οσο και για να συνεχίσεις. Αυτή είναι μια συνθήκη που δύσκολα επιτυγχάνεται στην καθημερινή ζωή.  Οπως και να χει θα συνεχίσεις για 1,5 ώρα. Αυτό το νιώθεις πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Και κάθε φορά που την κάνεις και ξέρεις ότι φυσικά θα συνεχίσεις, δεν παίζει να εγκαταλείψεις τώρα, νιώθεις λίγο καλύτερα. 

Στα τελευταία βουνά όταν πια νυχτώνει το συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο έντονο. Κλείνει το κάδρο, δεν έχει διαφυγή το βλέμμα σου, η κούραση χτυπάει ιστορικό υψηλό, αλλά τι; θα μείνεις στο βουνό νύχτα να σε φάνε οι λύκοι; Δεν παίζει. Η μόνη διαφυγή που έχεις είναι ο δρόμος και η μηχανή. Εντάξει ως συνεπιβάτης έχεις και τον οδηγό. Να τα λέμε κι αυτά.

Πολιτισμός φίλε πολιτισμός

Η τελευταία ευθεία είναι κόλαφος. Και νυστάζεις, και έχεις παίξει όλους τους άσους που είχες στο μανίκι σου. Είναι η στιγμή που κοιτάς ψηλά για τους εξωγήινους. Κανένα σημάδι. Εκεί σε πιάνουν τα νεύρα σου. Μιλάμε για πολλά νεύρα (και δεν ήμουν εγώ, το έπαθαν κι οι άλλοι) κι είναι νεύρα κούρασης. Και ούτε κι αυτά σε παίρνει να τα ξεσπάσεις κάπου. Ανακαλύπτεις τεράστια αποθέματα αυτοπειθαρχίας στον εαυτό σου. Αλλά εντυπωσιάζεσαι την επομένη από αυτά, εκείνη τη στιγμή απλώς το κάνεις. Αυτοπειθαρχείς. Και ΝΑΙ φτάνεις και κατεβαίνεις από το μηχανάκι και παραπατάς (κυριολεκτικώς). Ανεβαίνεις τρία σκαλιά και σωριάζεσαι σε έναν καναπέ. Πετάς μπότες, μπουφάν, γάντια, το κράνος όχι δεν επιτρέπεται και ξαπλώνεις. 

Ολοι αυτοί που δεν έβρισκες τι κοινό έχουν...τώρα κάτι έχεις ψυλλιαστεί. Περνάνε δίπλα σου παντελώς άγνωστοι τύποι σε κοιτάνε με αμέτρητη τρυφερότητα (αυτή είναι η λέξη και δε πα να λέτε εσείς ό,τι θέλετε) σε χτυπάνε χαιδευτικά στο γόνατο και σου λένε «μια χαρά τα πήγες, μπράβο σου». Και είναι η πρώτη στιγμή που το σκέφτεσαι. Ναι λες ρε μαλάκα μια χαρά τα πήγα. Και στο καπάκι σκέφτεσαι ότι σε λίγο θα πρέπει να ξανανέβεις στο μηχανάκι για να πας σπίτι. Αλλη μιάμιση ώρα δρόμος. ΦΑΚ ΦΑΚ ΦΑΚ.

Επιστροφή στο σπίτι

Γδύνεσαι από τη σκάλα (η χειρουργική αφαίρεση της κορντούρας που λένε) πετάς τα πάντα όπου βρεις και μπαίνεις κάτω από το ντους. Είσαι απόλυτα βέβαιος ότι αύριο θα κάνεις παρέα μόνο με mesulid, voltaren και θα ξαναπερπατήσεις σαν άθρωπας ποιος ξέρει πότε. Αν ξυπνήσεις ποτέ. Ξυπνάς μετά από ελάχιστες ώρες. Δε μπορείς να ξανακοιμηθείς. Τρως πρωινό, πίνεις καφέ, ναι στο κρεβάτι όλα αυτά, τι σκατά δύο μέρες καβάλα το δικαιούσαι και κάπου προς το απόγευμα ανακαλύπτεις με δέος ότι δεν πονάς ΠΟΥΘΕΝΑ. Κι αυτό φίλε δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι κάτι που το περιμένεις. Είναι στο όριο της απιθανότητας. Κι όμως συμβαίνει.

Εν κατακλείδι

Το 36ωρο δεν είναι αγώνας αντοχής. Είναι πολύ περισσότερα πράγματα, απλώς τα αγόρια δεν τα πάνε καλά με τις λέξεις, το φιλοσοφείν και τη μετάδοση συναισθήματος. Οπότε το βαφτίζουν αντοχή και όρια. Αλλά είναι κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό.

Είναι η παραδοχή ότι ο δρόμος είναι η μόνη εναλλακτική.

Διευκρινίσεις

1.   Μιλάω για το φετινό 36ωρο μόνο. Και για τη δική μου εμπειρία ως πρωτάκι.
2.   Ο Μάνθος επέδειξε τρομερή ταχύτητα στις στροφές και στο στριπτιζ. Αυτό που ξέχασε να αναφέρει είναι ότι σε κάθε στάση γδυνόταν και κυκλοφορούσε τόπλες ανάμεσα στα άλλα αγοράκια.
3.   Τα τρόφιμα και ποτά που σου λένε να πάρεις εννοείται ότι είναι εντελώς λάθος. Δε Οπότε μην τα πάρεις. Πάρε φρούτα σκληρά και ζουμερά (είναι τα μόνα που θα σε σώσουν όταν το στόμα σου θα χει γίνει τσαρούχι από την αφυδάτωση). Πάρε ξηρούς καρπούς (αλατισμένους και ανάλατους γιατί είναι η μόνη πρωτείνη που δε θα σε νυστάξει). Και φυσικά πάρε πολύ πράσινο τσάι γιατί θα σε ξεδιψάσει και θα σε τονώσει. Σαντουιτσάκια ναι αλλά όχι σαλάμια που αλλοιώνονται εύκολα (να σου θυμίσω είσαι στο λιοπύρι δε θες και δηλητηρίαση).
4.   Φυσικά παίρνεις depon, άρνικες και βιταμίνες από τις καλές αυτές που ανασταίνουν ελέφαντα λίγο πριν πάει να αφήσει τα κόκαλά του στο ποτάμι.
5.   Εγώ θα ξαναπάω. ΑΒΑΔΙΣΤΑ